Esta foto saqueina en Madrid, na 'Velada pola Dignidade' do pasado mércores. Fun dar unha volta polos xardíns do Paseo do Prado, buscando unha fonte na que lavar as mans, e atopei unha fermosa imaxe da que botar unha toma. Mais non será disto do que falarei agora. Hoxe a Ría cubriuse de nubes, o día foi gris, máis a noite que o precedeu foi fermosa, rociada de ledicia como as follas das árbores aparecen cubertas de gotiñas de auga ó amencer. Moitas veces un vive días escuros, como o de hoxe, pero non só no sentido metereolóxico, e por iso é fácil saber cando outros ollos están, tamén, cubertos como a Ría. Arrincar un sorriso deses ollos e ceibalos da néboa é unha satisfacción que non ten prezo. Eu non aspiro a moito na vida, non busco nin cartos, nin fama, nin poder. Só pido poder seguir ceibando sorrisos como os de onte, sorrisos que iluminan a noite máis que a luz das estrelas. Por iso sí que vale a pena vivir, por ser como ese curruncho que fotografiei en Madrid: unha pequena fonte de luz na escuridade.
No te pierdas las novedades y contenidos que te interesan. Recibe gratis el boletín diario en tu correo electrónico: |
Opina sobre esta entrada: