Paseniño, paseniño,
vou pol-a tarde calada,
de Bastabales camiño.
Camiño d’o meu contento;
y en tanto o sol non se esconde,
n-unha pedriña me sento.
E sentada estou mirando
cómo’a lua vai saindo,
cómo o sol se vai deitando.
Cál se deita, cál se esconde,
mentras tanto corre a lua
sin saberse para donde.
Para donde vai tan soya,
sin qu’ôs tristes qu’a miramos
nin nos fale, nin nos oya.
Que si oíra e nos falara,
moitas cousas lle dixera,
moitas cousas lle contara.
(Rosalía de Castro, Campanas de Bastabales, III. Se puede leer la traducción al español aquí)
Ene 27 | Madrid 🇪🇸 19:30h: Conferencia 'Hijos de la Transición. La verdad frente a un relato de ruptura' |
Feb 16 | Valencia 🇪🇸 Hasta el 16 de febrero: Exposición 'Marcando el paso. El calzado militar Segarra' |
Comentarios:
Elentir
Aquí una traducción aproximada al español:
Despacito, despacito,
voy por la tarde callada,
de Bastabales camino.
Camino de mi contento;
y en tanto el sol no se esconde,
en una piedrita me siento.
Y sentada estoy mirando
como la luna va saliendo,
como el sol se va acostando.
Cuál se acuesta, cuál se esconde,
mientras tanto corre la luna
sin saberse para dónde.
Para dónde va tan sola,
sin que a los tristes que la miramos
ni nos hable, ni nos oiga.
Que si oyera y nos hablara,
muchas cosas le diría,
muchas cosas le contaría.
4:27 | 17/10/21
Opina sobre esta entrada: