Onte

Ás veces dame por pensar… ¿non teremos a manía de idealizar o pasado, ou de demonizalo? O mesmo poderíase dicir co futuro. Hai días nos que un lémbrase dos vellos tempos, e non sabe se o que lle pasa é que bota en falta cousas que deixou atrás ou o que lle abruma é o incertidume do que está por vir. Hai persoas ás que lles pasa o contrario: inquedas, son incapaces de manter unha ligazón co que deixaron atrás, e sempre están a proxectar no futuro as ilusións que non veron cumpridas antano.

Supoño que é lei de vida, a simple posta en práctica da lóxica máis elemental e da nosa natureza máis básica, ou unha forma de buscar refuxio no tempo, a fin de contas. É como subir ou baixar unha escaleira. Segundo un estea arriba ou abaixo, o camiño que está por diante -baixada ou subida- é o único que semella razoable, ou quizáis a única saída a un complexo dilema. A fin de contas, permañecer é unha idea tan fugaz coma a idea do presente. Tamén, todo hai que dicilo, existe xente empeñada en vivir o momento, sen pensar no pasado nin no futuro… En fin, hai quen durme a estas horas, e eu aquí, a calentar a cachola.

Comentarios:

  1. Olimpia

    Querido Elentir:
    Cómo me alegro de que existan personas como tú, capaces de pensar en lo alto de la escalera en el que está debajo para darle la mano y ayudarle.
    Me encanta que tengáis esa disponibilidad hacia las cosas: alabo vuestras iniciativas de formar una web como http://www.ardegalicia.info
    Te felicito a ti y a todos tus compañeros gallegos que no se permiten vivir en la anestesia y que deciden que no quieren seguir subiendo la escalera si tienen que renunciar a tender la mano al que viene debajo.
    Querido Elentir, te espero el 21 de agosto, cuando se reabran los foros de HO. Se te echa de menos.
    Un abrazo, escalador de escaleras. Que llegues muy pronto arriba con todos los tuyos.

  2. Areúsa

    hjhjkhjk

  3. Bueno, Olimpia, si he de serte sincero, no pensaba en las personas que están debajo para echarles una mano. Los tiros no iban por ahí. De hecho, no sé quién necesita más ayuda, si el que baja la escalera o el que la sube. A fin de cuentas, y trasladando el ejemplo a mi reflexión, vivir atado al pasado y vivir atado al futuro son dos formas de vivir atado, a fin de cuentas. Tampoco me considero yo en condiciones de ayudar a alguno de los dos…

    Sobre los foros, ya hay más de 5.000 foristas, creo. Uno más o uno menos, apenas ha de notarse la diferencia. Te agradezco tus palabras, con todo, da gusto encontrarse con una amiga por estos laberintos tan despersonalizados de la red.

    Otro abrazo para ti. 😉

    P.D.: sobre la interesante reflexión de Areúsa, me limitaré a señalar que estoy totalmente de acuerdo con ella, pero que no he conseguido captar del todo el matiz que intentaba darle a su disertación. 🙂

Opina sobre esta entrada:

Debes iniciar sesión para comentar. Pulsa aquí para iniciar sesión. Se ainda non te rexistraches, pulsa aquí para rexistrarte.