Teño a inmensa fortuna de vivir en Galicia, a rexión máis bela de España. E a esta sorte engádolle outro privilexio máis.
Ese privilexio é vivir preto da costa e poder gozar con certa frecuencia do rumor do mar. É o que eu chamo "a voz de Ulmo", por unhas palabras do escrito británico J.R.R. Tolkien en "O Silmarillion":
"Ulmo ama tanto ós Elfos como aos Homes e nunca os abandona, nin aínda cando soportan a ira dos Valar. Ás veces chega invisible ás costas da Terra Media ou sobe terra dentro polos brazos de mar, e alí fai música cos grandes cornos, os Ulumúri, de cunchas brancas labradas; e aqueles a quen chega esa música, escóitana desde entón e para sempre no corazón, a nostalxia do mar xa nunca os abandona".
Esa música é a que nos acompaña aos habitantes das costas de Galicia nos días de sol e nos días de temporal, cando o mar golpea as nosas rías cunha gran furia, lembrándonos que lle debemos respecto. Tolkien plasmou nesa mesma obra o sentido que esa música tiña para os elfos:
"Ulmo, por consello dos Valar, acudiu ás costas da Terra Media e falou cos Eldar que agardaban alí, contemplando as ondas escuras; e por causa das súas palabras e da música que fixo para eles con cornos de madreperla, o temor que lles espertaba o mar converteuse dalgún modo en desexo".
En "As Dúas Torres", a segunda parte de "O Señor dos Aneis", Tolkien puxo estas palabras nunha advertencia da Raíña Galadriel ao elfo Legolas sobre o mar:
"Legolas Follaverde moito tempo baixo a árbore
en alegría viviches. ¡Ten coidado do Mar!
Se escoitas na beira a voz da gaivota,
nunca máis descansará o teu corazón no bosque."
Galadriel referíase á chamada de Ulmo, que seguía soando nas costas para convocar aos elfos ás Terras Imperecedoiras, máis aló do gran océano de Belegaer. Cara alí navegaron os últimos barcos elfos tras a Guerra do Anel, levando nun deles a Bilbo Bolsón.
Déixovos aquí unhas imaxes gravadas na praia de Patos, en Nigrán (Pontevedra), en abéiraa sur da Ría de Vigo. Xa estea en calma, en "modo surf" (como este día) ou nun temporal, este son impresionante sempre me fai lembrar ese consello do vello profesor:
Opina sobre esta entrada: